Verhuizen met aandacht

Onlangs ben ik verhuisd. Mijn tijd als inwoonster van de Goudse Binnenstad kwam op 1 oktober jl. tot een einde. Ik heb er mooie tijden beleefd, in Gouda en na 8 jaar kon ik inmiddels ook wel zeggen dat ik er binding mee had gekregen. Mijn loopjes, mijn praatjes, mijn vaste rituelen en routines.. ze hadden allemaal deel uitgemaakt van mijn leven daar. En nu hield dat allemaal op. Het Grote Loslaten was begonnen. Hoe blijf je geaard tijdens zoiets ontwrichtends als verhuizen?

De knoop doorhakken
Verhuizen doe je niet zomaar. Daar gaat iets aan vooraf. Voor sommigen is dat een knagend gevoel van ontevredenheid over de huidige situatie, voor anderen is het noodgedwongen, weer anderen vinden een partner met wie ze gaan samenwonen. Er gaat een proces vooraf aan het moment dat die knoop wordt doorgehakt. Dat het moment daar is dat je zegt: “ik doe het!”. Die knoop doorhakken was voor mij het delen van mijn oproep op Facebook. Ik schreef dat ik op zoek was naar woonruimte. Dat ik mijn wens het Universum ingooide en die oproep werd spontaan meer dan 50 keer gedeeld. Dat was op zich al spannend, want ‘nu was het ècht’. It was really happening. 

Look up! The Universe is smiling at you!

Laat het los
Het is een terugkerend thema voor mij: onthechting. Willen leven in vrijheid en op eigen kracht. Dit thema duikt op verschillende momenten voor me op en zo ook enige tijd voordat ik de knoop doorhakte en mijn oproep deelde. Het Grote Loslaten was al eerder begonnen. Sinds ik actief bezig was met het verkennen van nieuwe woon-oplossingen, had dit een belangrijke rol. Ik wilde niet langer via de reguliere woningbouw-weg wonen. Ik zocht naar woongroepen om me bij aan te sluiten, huizen die een oppas zochten of mensen die hun huis wilden delen. Een stap in de richting van mijn vrijheid. Kleiner wonen, minder spullen, dichterbij vrijheid. Luttele dagen nadat ik mijn vraag het Universum inslingerde kwam het verlossende bericht in mijn inbox: iemand in Amersfoort zocht een nieuwe huisgenoot.

Wat een boel spúllen!
Na het doorhakken van de knoop en alle processen die daaraan verbonden waren, volgde nu een periode van spullen uitzoeken, bepalen wat ik wilde weggeven, wat ik wilde bewaren, wat er mee ging naar het nieuwe adres en wat er naar de opslag moest. En inpakken. Op handige volgorde ook nog, zodat ik niet al spullen inpakte die ik nog nodig had. Dit kostte me echt bèrgen energie. Er gebeurde echt iets in mij. Het huis waar ik het afgelopen jaar met veel plezier had gewoond, werd langzaam maar zeker weer een woning en niet eens meer persé die van mij. Er kwamen mensen kijken die misschien wilden gaan huren na mij, en steeds meer van mijn spulletjes verdwenen òf naar een nieuwe eigenaar, of in dozen. Ik voelde me meer en meer ontheemd. Ik zat middenin die onthechting, waar ik al zo vaak over had geschreven, gelezen en nagedacht.

Heel bewust ging ik de thema’s die zich aandienden onderzoeken. Thema’s als: “in hoeverre identificeer ik mij met deze spullen?” “in welke mate bepaalt een huis of bepalen spullen mijn geluk?” “wat betekent geluk?” Ik keek ook, heel verfrissend, weer eens naar de prachtige eye-opener: “George Carlin talks about ‘stuff‘”. (Aanrader!)

Ik nam afscheid van een periode die voorbij was, de nieuwe was nog niet begonnen en ik bevond me daar ergens tussenin.
In niemandsland.

Het was een beetje koud, daar in between. Tegelijkertijd was het ook heel leerzaam. Ik heb in die periode heel bewust afscheid genomen van een fase en alles wat erbij hoorde. Ik heb, toen ik de deur voor de laatste keer achter mij dichttrok, mijn huis bedankt voor de warmte en de veiligheid die ik er mocht ervaren.

Weer landen op aarde
De hele periode, vanaf het moment dat ik begon na te denken over verhuizen, tot het moment dat ik mijn gebedsvlaggetjes weer ophing in Amersfoort, heb ik alle zeilen bij moeten zetten om op de één of andere manier de aarde niet uit het zicht te verliezen. De volle maan en de eclipse kwamen ook nog ten tonele, met alle intensiteit die dat met zich meebracht. Geaard was ik absoluut niet, me daarvan bewust echter wèl. Noem het ‘bewust onbekwaam’. Opstijgen is mijn ding. Landen, gelukkig, inmiddels ook. Dit landen doe ik met behulp van oa. salie, kristallen, meditatie en door om hulp te vragen (en te accepteren!).

Verandering
Het is de enige zekerheid en houvast in het leven: verandering. Mooi hè, want iets dat steeds verandert staat juist haaks op vasthouden. Dat heeft alles te maken met loslaten. De transformatie die plaatsvindt tijdens de voortdurende verandering is er eentje om heel bewust te beleven. Steeds weer opnieuw de balans opmaken en als het goed is, als je goed luistert naar je intuïtie en je handelt naar je allerdiepste weten, zul je ontdekken dat je op jouw juiste pad zit.

Er is niets mooiers dan dat. ૐ