De tijdmachine

Ineens was ik daar: twee en een half jaar terug in de tijd. Omdat ik iets ging doen dat ik twee en een half jaar geleden voor het laatst deed. Die periode in mijn verleden beleefde ik nu -gevoelsmatig- weer opnieuw. Emoties dienden zich aan en ze stonden erop gevoeld te worden.

“The only way out of it, is through it.” 

Wat is de functie van een flashback? Wat heb je eraan om soms bewust, soms onbewust, jouw eigen tijdmachine binnen te stappen? Wat brengt het je, behalve misschien een warm en blij gevoel, of juist behuilde, dikke ogen?

Door af en toe terug te gaan in de tijd, of je daar nu voor kiest of niet, leer je heel veel over jezelf en over het pad dat je bewandelt. Over waarom je bijvoorbeeld steeds rechtsaf gaat op bepaalde punten in je leven, in plaats van rechtdoor of linksaf. Inzicht in jezelf en dus de kans om te groeien.

Terug naar mijn moeder

Wat gebeurde er dan in mijn leven? Twee en een half jaar geleden? Toen overleed mijn moeder. Op 29 juni 2013 om precies te zijn. En de reden dat ik me deze week weer ‘daar’ bevond, was de knie operatie die mijn hond op vrijdag moest ondergaan. Twee en een half jaar geleden moest zij dit ook, alleen toen voor de andere knie. Op 24 juni 2013 werd ze toen geopereerd. Bij diezelfde kliniek. Ik wist toen nog niet dat vijf dagen later mijn moeder niet meer zou leven.

Maar nu weet ik dat wèl.

Vanaf het moment dat bekend was dat Gaia (mijn hond) geopereerd moest worden, voelde ik al dat ik er veel (héél veel) mee bezig was. Wat gebeurde er? Wat was mijn angst, mijn weerstand? Ik was niet bang voor de ingreep, want ik had en heb het volste vertrouwen in de specialist. Maar waarom dan die emoties? Ik voelde me boos, onrustig, verward. Ik kon het niet direct benoemen, maar ik kwam er al snel achter dat ik mijn moeder opnieuw aan het verliezen was. Alleen dit keer in retrospect. In het huidige moment. Het verdriet van toen, met alle inzichten en (veer-)kracht van nu.

En het is zó ok. Het is niet erg. Het hoort er helemaal bij. Als je iemand verliest die zo dichtbij je staat, is dit vanaf dat moment een onderdeel van je leven. En ik zie dat als een cadeau. Dat ze kwam te overlijden hebben we niet kunnen voorkomen. Dat ik zo sterk ben geworden en energetisch zó ben gegroeid, dàt zie ik nu als een cadeau. Nu. Toen nog niet. Toen was ik plotseling wees en stortte mijn wereld in. Maar mijn kennis van nu geeft me alle hoop voor de toekomst.  Het is goed!

Weet je nog, toen?

Wat was dat leuk hè? Dat concert, die vakantie, die avond met vrienden, die verrassing van je collega’s, dat onverwachtse etentje van je geliefde.. wat hebben we een hoop fijne, mooie herinneringen! En net als de verdrietige herinneringen, hebben ook zij een functie: ze geven ons kracht en moed om door te gaan, op momenten dat het zwaar is. Ze geven ons vleugels.

Die tijdmachine? Wees er niet bang voor. Stap gerust af en toe binnen! Hij is er niet voor niets. Let wel op: je moet er ook weer een keertje uit. Daar zit hem de catch: blijf er niet eindeloos in ronddwalen want daarmee verlies je de grip op het hier en nu. En alles wat er is, is hier en nu.

Sta soms even stil. Kijk om, maar loop niet terug. Je bent al zó ver gekomen en je hebt al zóveel geleerd.

Zie jezelf toen, en vier jezelf nu!