De essentie

Er is een programma op TLC, Belief heet het. Geweldig! Absoluut de moeite van het kijken waard. Over de mens en geloof. Je wordt zo geraakt door wat je ziet en zo teruggebracht naar de essentie. De emoties van de mens. Maskers af. Puur. Emotioneel. 

Zo was er een jong stel, stapel verliefd. Ze zijn 9 maanden bij elkaar als hij een auto ongeluk krijgt en daardoor gehandicapt raakt en in een rolstoel beland. Zij blijft bij hem en ze verzorgt hem met zóveel liefde dat je er ademloos naar zit te kijken. Zo jong en dan toch al zo doorregen  van wat er toe doet. 

Ook een dochter met haar vader. Zijn vrouw en dochter, haar moeder en zus, omgekomen. Door dit intense verdriet volledig uit elkaar gedreven. Ze gaan samen naar de Burning man. Een jaarlijks terugkerend evenement in de Black Rock Desert, Nevada. Een tijdelijke samenleving van mensen die zich daar voor een week uiten, bewegen en leven zoals ze willen. Een houten bouwwerk in het midden waar men herinneringen, foto’s, wensen etc. op kan hangen. Op de laatste dag wordt het in brand gestoken. Vader en dochter hebben samen foto’s opgehangen, ze willen graag loslaten en verder gaan met hun leven. Dit is heel mooi in beeld gebracht. Ze kwamen een meter naast elkaar de woestijn in en gingen hand in hand weg. 

Zo kwam ik op dit blog.

Ik heb geen lievelingskleur,-eten,-muziek,-kleding of wat ook. ik hou van veel verschillende dingen en alles op z’n tijd. Maar ik heb wel degelijk favorieten. Ik kan er van onder de indruk zijn als ik echt geraakt word. In deze bedoel ik niet door verdriet of boosheid, maar door de mooiere emotie’s zoals ontroering.

Met tranen in m’n ogen heb ik zitten kijken naar het interview van Ivo Niehe met Wubbo Ockels. Zo’n puur mens heb je zelden gezien. Wubbo Ockels heeft een ernstige vorm van nierkanker. Een jaar lang trekt hij alles uit de kast, vooral op de alternatieve wijze, om de ziekte te verslaan. In dat jaar vinden er een paar interviews plaats. De wanhoop en de hang naar het leven van een, op een gegeven moment door ziekte verslagen mens die gedwongen wordt het leven los te laten is hartverscheurend om te zien. Verliefd op de aarde en vol zorgen om onze blauwe planeet wetende niets meer voor haar kunnen doen. Pure frustratie. Intens verdrietig maar enorm liefdevol en dankbaar voor alles wat hij wel heeft meegemaakt. Zo ontroerend.

Een film die enorme indruk op me heeft gemaakt is Extremely Loud and Incredibly Close. Indrukwekkend hoe Thomas Horn de hoofdrol vertolkt. Een jongetje die zijn vader verliest bij de aanslag op 9/11. Subliem acteerwerk. Veruit favoriet.

Een schilderij wat mij gelijk raakte toen ik het voor het eerst zag is ‘De Kus’ van Gustav Klimt. Zo intiem en mooi. Helaas heeft Ikea de werken van Gustav Klimt op allerlei manieren misbruikt waardoor het wel wat van zijn oorspronkelijke charme heeft verloren.

Dichter bij huis, mijn eigen leven, biedt ook een breed platvorm voor gebeurtenissen die ontroeren of waar ik dankbaar voor ben of die me wat me wat dan ook laten voelen.

Onze hooggevoelige zoon bijvoorbeeld, die zit nu in de brugklas, verzuipt in z’n huiswerk, hij kan het ternauwernood aan maar knokt wel dapper door.  Of een vriendinnetje dat na veel ellende moedig doorvecht voor geluk, niet opgeeft en geen genoegen meer neemt met minder. En het lukt haar gewoon. (Hè Jutje (-; ) Hoe gaaf! Een andere vriendin. Na lange tijd van onrust en het niet weten waar te zoeken heeft ze eindelijk de wind weer onder haar vleugels en heeft ze gevonden waar ze al jaren naar zocht. Sprookjes bestaan… Mijn moedertje die weer goed kan zien na een oogoperatie! Ook zo bijzonder. 

Zo kan ik nog wel even doorgaan. Moraal van het verhaal ben ik allang kwijt. Dan maar geen moraal. Moraal is nuttig en zorgt voor rust en evenwicht maar is ook in staat om je zicht te beperken. Het is gewoon fijn om even met mooie dingen bezig geweest te zijn. 

Oh, misschien is dat wel het moraal: 

Houd je oren en ogen open voor dat was is. 

Sluit je gedachtes af voor dat wat niet is. 

Stel jezelf bloot aan mooie beelden, klanken, woorden. 

Het lijf voorbij. Je ik gevoed.

De essentie.

Liefs, Elizabeth