De zwaartekracht van spullen

Overal spullen. Het moment dat ik verhuis van de ene plek naar de andere word ik geconfronteerd met mijn verzameling. De opslag die ik al maanden tegen mijn zin in huur puilt inmiddels uit.

De vierkante ruimte in de anonieme loods is tot de nok toe gevuld met persoonlijke items uit mijn leven. Spullen die ik al járen met me meedraag omdat ik er tot nu toe nog geen afscheid van kon of wilde nemen. Het zijn herinneringen aan mijn ouders, aan mijn jeugd en alles daar tussenin. En… “och.. kijk nou..” zeg ik hardop tegen mezelf, terwijl ik weer een doos openmaak.

Herinneringen

Waarom draag je sommige spullen jaren met je mee, zonder er ook maar één keer naar om te kijken? In my case weet ik dat ik dat doe omdat die spullen een emotie oproepen. Omdat ze me terugbrengen naar een moment, een persoon, een gevoel. Het zijn vaak spullen zonder geldwaarde. Dat zijn meteen de moeilijkste. Spullen die geld waard zijn kun je verkopen. Op mijn eerste tekening of mijn eerste schoolschrift zit niemand te wachten en ik inmiddels ook niet meer.

Ik ben dankbaar dat mijn ouders altijd zorgvuldig waren met het maken en bewaren van herinneringen. Mijn moeder heeft jarenlang ijverig fotoalbums bijgehouden voor mij en mijn twee zussen. Ook babyspullen en schoolspullen werden bewaard. Leuk, voor als je kinderen krijgt. Dan kun je dat weer doorgeven. Die kinderen kreeg ik niet dus er word in mijn geval niets doorgegeven. Toch ben ik blij dat ik de keuze heb om er iets mee te doen. Die verzameling spullen zegt iets over de aandacht die er was voor mij, als opgroeiend mens. Dat doet me goed.

Ik houd het vast, ik laat het los

Voor mij is de tijd aangebroken om -met liefdevolle aandacht- afscheid te gaan nemen van veel spullen. Ik heb ze niet meer nodig. Sterker nog, ze verzwaren me inmiddels. Het idee van dit naderende afscheid geeft me nu al een gevoel van bevrijding. Al die herinneringen draag ik met me mee in mijn hart, niet in een verhuisdoos. De zwaartekracht van mijn spullen is voelbaar. Ik zal al mijn spullen nog één keer vasthouden. Ik zal het bekijken, ik maak er soms een foto van en dan laat ik het los.  Alles, behàlve een paar dingen die ik zorgvuldig zal uitzoeken.

Mij doe je geen lol met bezit. Ik ben inmiddels 41 jaar, ik heb geen eigen huisje, boompje, wèl het beestje, maar ik heb bijvoorbeeld ook geen eigen auto. In plaats daarvan huur ik twee kamers bij iemand in huis en heb ik een oude gebruikte lease-auto die me de vrijheid geeft om te gaan en staan waar ik wil. Die laatste is voor mij wèl goud waard. De auto geeft me vleugels. Ik houd zo van autorijden! Samen met mijn hond in onze kleine wereld op wielen, we rijden waarheen we maar willen. Het landschap zoeft aan ons voorbij. Met mooi weer draai ik de raampjes helemaal open en wapperen onze korte haren in de wind.

Goed. Ik dwaal af.

Mijn kamer

‘Digital nomads’

Dit is een term die al langere tijd rond buzzt op internet. Bloggers, webdesigners en andere digitale creatievelingen die de wereld als hun huis èn hun kantoor zien. Ze zijn mobiel, zwerven over de wereld en wonen en werken overal waar internet en electriciteit is. Hun bezittingen in hun backpack, de wereld aan hun voeten. Nu ben ik niet persé een backpacker maar wat ik vooral erg mooi vind aan deze manier van leven is de onthechting. De vrijheid.

Op mijn manier ben ik mijn eigen leven de vrije vorm aan het geven waar ik naar verlang. Denk aan grotendeels zelfvoorzienend, een huisje op wielen, een tiny house, of iets dergelijks. Ik neem stappen om mezelf te verdiepen in en voor te bereiden op de manier van leven die mij roept. Want, vrijheid kost nou eenmaal geld en vraagt wel dat je eerst je huiswerk doet. Dus dat doe ik. Met mijn werk maakt het helemaal niets uit waar ik ben en dat vind ik fantastisch!

Ik ben thuisgekomen in de volledigheid van mezelf. Al het andere is bijzaak.

Zo en nu jij! Heb jij veel bezittingen? Word je er gelukkig van? Waarom wel of juist niet? Laat je een reactie achter?