Loslaten, hoe doe je dat? 

Eigenlijk is dit een terugkerend thema in mijn leven en als ik eerlijk ben, vind ik dit heel erg lastig. Al meerdere malen ben ik ermee geconfronteerd. Vandaag wil ik iets met jullie delen waarin ik een kwetsbare kant van mezelf mag laten zien. Een kant die laat zien, dat we allemaal onze onzekerheden hebben en dat die er mogen zijn.

Ben je zwanger?

Ik heb twee prachtige dochters van 6 en 7 jaar. De meiden kwamen vlot achter elkaar zullen we maar zeggen. Helaas was ik nog niet voldoende hersteld van de 1e zwangerschap toen de 2e dame zich ook al aankondigde. Tijdens mijn 2e zwangerschap heb ik op een gegeven moment mijn navel voelen scheuren en later bleek ook dat de buikspieren zich nooit echt meer goed hersteld hebben. Dit zorgde ervoor dat ik altijd een klein bol buikje had. Regelmatig kreeg ik dan ook de vraag of ik zwanger was of werd ik uitbundig gefeliciteerd met de 3e. Dit gebeurde soms wel 2x per week. In het begin is dat nog niet zo erg en ook wel begrijpelijk, maar als dit na 3 jaar nog gebeurt wordt het wel vervelend.

Ik merkte dat ik er echt last van begon te krijgen. Als personal trainer ben je tenslotte ook een voorbeeld voor je klanten en doordat ik altijd in sportkleding loop, is het soms erg goed zichtbaar. Hoe hard ik ook sportte, het werd niet minder. De spiegel werd confronterend en de vragen bleven komen van mensen. Als mensen het niet aan me vroegen en ik vertelde erover, dan gaven ze ook toe dat ze het inderdaad ook even gedacht hadden.

De knoop doorgehakt

Ik ben nu 6 jaar verder en deze week heb ik dan toch een operatie ondergaan om de buik te herstellen. Dit is best wel een dingetje geweest, want wie laat er nu in een fit en gezond lijf snijden? Het draait tenslotte niet om je uiterlijk. Wat maakt het nu uit wat anderen zeggen of denken? Dit is dan ook niet de reden geweest om uiteindelijk de operatie te doen en het is niet voor niks dat het zo lang heeft geduurd voordat ik de beslissing heb genomen. Ik had er gewoonweg teveel last van. Het beïnvloedde mijn leven te veel.

Spannend

Donderdag 8 december mocht ik mij melden in het ziekenhuis. En dan begint het grote loslaten. Je geeft je op het moment dat je de operatiekamer inrijdt, helemaal over aan de zorg van een ander. Ik zag best tegen de narcose op, je bent toch even helemaal van de wereld. Best spannend allemaal.

Toen ik op die tafel lag, heb ik eerst een paar keer goed geademd. Daarna heb ik een paar dingen tegen mezelf gezegd:

• Onafhankelijk van het resultaat ben ik blij met deze stap.
• Ik doe dit voor mezelf.
• Ik omarm mijn onzekerheden.
• Alles mag er zijn.

Toen kreeg ik het zuurstofkapje op en ben ik heerlijk gaan slapen. Ik werd wakker uit de narcose en alles was achter de rug. Trots op mezelf dat ik deze stap heb genomen. En nu zal ik de tijd moeten nemen om te herstellen. Niet te hard van stapel lopen en een beetje lief zijn voor mezelf. Dus ook daarin weer dingen loslaten. Want stilzitten en anderen voor me laten zorgen?

….ach we leren het wel.