Burning Man Festival: stof op vreemde plaatsen

Als een moderne Alice in Wonderland die rond mocht dwalen in een schilderij van Salvador Dalí. Ik denk dat dat de beste manier is om te beschrijven hoe het was om het Burning Man Festival te beleven. Maar tegelijkertijd realiseer ik me dat ik deze bijzondere ervaring nooit in zijn volledigheid in woorden zal kunnen vatten.

Zoals ik in mijn vorige blog aankondigde, bezochten Tony en ik afgelopen zomer dit bijzondere evenement in Nevada. In onze gehuurde camper leefden we zeven dagen zelfvoorzienend in Black Rock City, de tijdelijke woongemeenschap die daar jaarlijks letterlijk in het woestijnstof ontstaat.

“Happy Burn!” Voor ons staat een klein vrouwtje met een wit hoedje en bontgekleurde tutu. Het is tutu-Tuesday namelijk en wij zijn zojuist van Virgin officieel gepromoveerd tot Burner. Door op de enorme bel te slaan, zijn we nu ingewijd als bewoner van de Burning Man gemeenschap. Tijd om het gewone leven los te laten en ons onder te dompelen in deze surrealistische wereld.

Stap voor stap

De Playa is de grote open zandvlakte waar alles gebeurt. Wat dat alles dan is, dat ontstaat ter plekke. Zo staan overal bijvoorbeeld bizarre kunstwerken en prachtige stellages. Burning Man is geen strak geregisseerd evenement maar een organisch geheel waar iedereen brengt, haalt, bijdraagt en vooral is. De fiets is een onmisbaar vervoermiddel en een open mind een randvoorwaarde.

Als Burner maak je je stap voor stap los van je gewone bestaan. Je ondergaat als het ware het evenement. Overal waar je kijkt, gebeurt van alles. Je kunt fladderen met onbekenden, dansen op de beste technobeats of rituele Indianendansen doen, met de wind mee fietsen en kijken waar het je brengt, op je gevoel of gehoor afgaan en je hart volgen. Altijd met je beker aan je gordel, want overal werd die gevuld met wat er maar te ontvangen was.

Brillen op!

Zo zaten we op een gegeven moment bij de Low Seat Bar en dronken een geïmproviseerde mojito. De prachtig gebruinde zwartharige knapperd achter de tijdelijke bar riep ‘Holy shit! Wipe Out!’ Vrij vertaald: stofstorm-alarm! Voordat ik twee keer met mijn ogen kon knipperen zat iederen met een stofwerende bril de storm letterijk uit te zitten. Met nog maar slechts 30 centimeter zicht lieten we het natuurgeweld in stilte over ons heen komen. Na een minuut of tien was de knappe barman veranderd in een stoffige grijsharige en ook de rest van het gezelschap zag poederig wit.

Op een avond haakten we onze fietsen aan een rijdend schip met dj en dansten we op het dek de Playa rond. Ik verdiende een stempel op mijn borst doordat ik het spannendste verhaal wist te vertellen en ik danste met onbekenden in alle vroegte door het zand. We ontmoetten jong en oud, Amerikaans en Deens, gekleed en bloot, mensen met een vrije geest en een authentieke ziel. Je voelt je verbonden met alles en iedereen, terwijl je je eigen unieke verhaal ontwikkelt. Wat je doet maakt eigenlijk niet uit, wat belangrijk is, is dat je er bent.

Bezinning

Overigens, het is niet alleen maar vrolijke gezelligheid op het Burning Man Festival. Naast de Burning Man, de houten figuur die aan het einde van het festival verbrand wordt en waar het evenement zijn naam aan ontleent, staat De Tempel. Dit is een bijzondere houten constructie die aan het einde van de negen dagen als laatste in brand gestoken wordt. Bedoeld voor bezinning, zingeving en herinnering. Hier vind je in de loop van de week duizenden foto’s, achtergelaten door Burners, van mensen en dieren die er niet meer zijn. Brieven, teksten, motorhelmen, trouwjurken. Verzin het. En huilende, biddende en mediterende mensen, die daar hun verdriet een plek willen geven.

Met zeventigduizend mensen sloten we, zittend op kleedjes, onze ervaring af. Het ultieme moment waarop je samen bent en voelt hoe je in een week tijd met elkaar verbonden bent geraakt. Je realiseert hoe je een eenheid bent geworden, hoe uniek het was en hoe je dit voor altijd met je mee zult dragen. Dat we bij elkaar waren met tienduizenden mensen, zonder schade te doen aan de woestijn, zonder vuil achter te laten.

Dat gevoel om onderdeel te zijn van dit grote, bijzondere moment. Met zielsverwanten uit de hele wereld bijeen, in de wetenschap dat je elkaar nooit meer zult ontmoeten, maar voortaan iets gemeen hebt. Met vuur, vlammen, vuurwerk en gejuich sloten we iets af dat voor altijd een bizar mooie herinnering zal blijven.

Lieve groet,

Ellen

Dit filmpje geeft een mooi beeld en gevoel van Burning Man 2017.

Bron: Burning Man 2017: The Human Game, 4k van Mark Ledford op Vimeo.