Me-time: even tijd voor jezelf

Vandaag iets over me-time. En waarom het zo belangrijk is. Herken je het? Dat het moeilijk is om prioriteit te geven aan tijd-voor-jezelf? En dat het alleen maar lastiger lijkt te zijn naarmate je het drukker hebt?  Ik vind het zelf soms knap lastig, dus ik neem je even mee…

‘Aan’ staan

Wanneer je het leven volop beleeft, sta je gemiddeld genomen veel ‘aan’.

‘Aan staan’ kan zijn dat je in je eigen spoor valt, dat je in een stroom terecht komt waarin dingen kloppen. Waarin  zaken ‘als vanzelf’ lijken te gaan. Momenten waarin je veel energie voelt, alsof je de hele wereld aan kan. Je bewustzijn is verscherpt. Je wéét dingen, hoort/ziet/voelt meer dan gemiddeld. Je voelt je verbonden. Er zijn mogelijkheden en je gáát….

Soms sta je echt ‘aan’, meer in de vorm van aangespannen zijn. Meer een gevoel van geleefd worden. Van van hot naar her bewegen, aan het einde van de dag blij zijn dat het meeste op z’n pootjes terecht is gekomen. Hier hoort meer een zwaar en verkrampt gevoel bij.

Het lijken tegenpolen, maar ze hebben wel iets gemeen. In beide gevallen is er na ‘aan’ staan ook rust nodig.

Rust kent vele vormen

Rust kan vele gedaanten hebben. Het kan zijn dat je in je acties, in het moment zoveel mogelijk probeert te ontspannen, letterlijk en figuurlijk. Of dat je een paar zaken afzegt. Misschien doe je een dag lang helemaal niets of maak je een lange wandeling in de natuur. Misschien betekent het dat je gaat sporten of dat je creatief mag zijn van jezelf. Dat je jouw Heart-Journal erbij pakt of met een vriendin afspreekt waar steeds geen tijd voor lijkt te zijn.

Zelf vind ik het moeilijk om rust te pakken. Eigenlijk, hoe meer ‘aan’ ik sta, hoe moeilijker het lijkt. Of dat nou is tot stilstand komen na een geweldige challenge week met 1,5 duizend vrouwen die ook ‘aan’ stonden of raakten. Of dit nou is na of tijdens een scheidingsproces, of omdat je de zorg hebt voor een familielid. Misschien is het omdat het moederschap veel van je vraagt of dat je werk zó leuk is dat je er niet mee kunt stoppen omdat er áltijd weer nieuwe ideeën en verbeterpunten zijn. Of het is omdat je helemaal niet veel deed, maar toch erg gespannen was. Of dat het gaat om het verwerken van prikkels die extra hard binnen komen…. You need to figure it out!

Een lichaam kan niet alleen maar uitblazen of alleen maar inademen. Dat zouden we niet overleven. Maar makkelijker om te onthouden: het kán niet eens! Probeer het maar eens uit! 😉

Dat is mijn geheugensteuntje:

Up en down.
Aan en uit.
Op en neer.
In en uit.

Samen klopt het. Alleen niet.

Voor mij werkt dit

Voordat ik naar school fiets met de kinderen, vul ik mijn fietstassen met kleedje, rugzak, journal spullen en een flesje water. Meteen (ja echt meteen, want anders komt er weer wat tussen!) na het afscheid nemen op het schoolplein fiets ik door naar het Hoornsemeer, lekker ver van de bewoonde wereld en daar ga ik zitten op mijn kleedje in het nog net een beetje natte gras. Journal spullen erbij. Uitkijken over het water, de zon voelen, de frisse wind inademen. Dankbaar zijn voor alles wat er is (verbinden met de natuur is één van de snelste wegen om je te verbinden met het hier en nu en je dankbaarheid). En mezelf dwingen (ja echt!) om te Heart-Journalen.

Dwingen? Het is toch iets met ease & joy?

Yeah, sure. Maar als je te lang hebt aangestaan, is er soms even geen ease. Dan helpt het dat je weet wat jou het snelste terug brengt in jezelf en in het hier en nu. Voor mij is dat Heart-Journalen. Waterverf voelen en zien bewegen. En de natuur. Even alleen zijn, niet kletsen, niet luisteren naar de buitenwereld, even niet reageren.

Hier. Nu. Ik en mijn binnenwereld, dat geniet van die grote wereld: het universum, de natuur.

Ik wens het jou ook toe. Want als je dit echt even doet, kun je ook echt heel snel weer opgeladen zijn. En ja, soms is er meer nodig dan rust, maar dat is weer een nieuw verhaal…

Meld je aan voor de 3e editie van de Heart Journal Challenge die op 3 september begint!