De struggle van het in (en uit) contact zijn

Wat doe jij als je je alleen voelt? Als je het gevoel hebt het allemaal niet te trekken met al die mensen om je heen? Het is tijd om een universele ‘struggle’ te bespreken: de struggle van in (en uit) contact zijn. Wat maakt het zo moeilijk? En wat kun je er aan doen?

Hoewel wij mensen gemaakt zijn om samen te zijn, ons te verbinden, lijkt het uitreiken naar de ander soms heel zo moeilijk. Het bizarre is dat het erop lijkt dat hoe meer iemand contact nodig heeft hoe moeilijker het is om naar een ander uit te reiken.

Zo ontwikkel jij een ‘innerlijk alarm’ voor (gebrek aan) contact

Zelf ken ik deze struggle maar al te goed. Gelukkig heb ik er door de jaren heen omgang mee weten te vinden. Maar omdat het zo’n universeel thema lijkt te zijn – ik hoor en zie het bij veel vrouwen waarmee ik werk – lijkt het me hoog tijd om met jou te delen wat ik hierover te weten ben gekomen. Hoe kun je productief omgaan met dit destructieve patroon? Vandaag deel ik een stappenplan.

Stap 1:

Herken dat je jezelf verstopt. Wees alert op de aspecten waaraan je kunt herkennen dat je je terugtrekt (zie lijst met mogelijke omschrijvingen boven). Just notice, don’t judge. 

Stap 2:

Check of er sprake is van:

1. Broodnodig terugtrekken om jezelf af te schermen van overload aan prikkels – om daarna weer ruimte te hebben voor interactie met de wereld om je heen. Als zo: prima. Hou in de gaten dat het niet verwordt tot optie 2:
2. Terugtrekken in je schulp, jezelf vernauwen en afsluiten van de buitenwereld – terwijl je eigenlijk juist gebaat zou zijn bij contact. Als zo: vervolg hieronder. 

Stap 3:

Erken dat je de buitenwereld niet de oorzaak is van je afgesloten gevoel, maar jij zelf. Wanneer je je blijft richten op wat er allemaal niet deugt, zul je jezelf niet bevrijden! 

Stap 4:

Contempleren, reflecteren op je eigen gedrag en behoefte. Het is super. En noodzakelijk. Schrijf je inzichten op, teken wat je voelt, loop een eind en bezin je. Ik raad het allemaal aan. Maar in dit geval is het niet genoeg. Dus, verzamel je moed en ga nog een stap verder. 

Stap 5:

Ontwikkel een innerlijk alarm. Oefen met het herinneren van jezelf aan dit patroon: Als je je ‘alleenig’ en ellendig voel, als je het liefst wegkruipt – dan is het alarm-tijd. Misschien is het vals alarm, maar beter dat dan te ver wegzakken. Stel jezelf deze vragen: wat is echt en wat niet? Waar leid ik mezelf om de tuin? Is er sprake van even terugtrekken om tot mezelf te komen, dat is soms even nodig. Doen. Maar blijft het gevoel? Versterkt de wens je terug te trekken? Ga je anderen de schuld geven van van alles en nog wat? Alarm! Ohhhh. Ja. Dan is het tijd om uit te reiken.

Stap 6:

Herinner je dat je dat je het niet doet om hen te behagen. Maar in de beweging van contact maken, erken je eigenlijk hardop waar je werkelijk bent. Met die beweging bevrijd je jezelf van de vernauwing en is er weer van alles mogelijk. Dus de volgende stap is: 

Stap 7:

Reik uit. Hardop. Naar een ander mens. Welk middel ook, maar het moet een levend mens zijn.

Het uitreiken naar anderen kan verschillende vormen hebben. Soms lukt een kleine beweging, soms iets anders. Onderzoek maar voor jezelf welke vorm het beste past bij welk moment en gevoel. Ik geef een paar opties:

1. Stuur een vertrouwd en dierbaar iemand een hartje op whatsapp. Zoek de kleur die past bij je gevoel. Je krijgt altijd iets terug. Je hebt uitgereikt.
2. Ik heb wel eens gemerkt dat als ik weerstand voel iemand een hartje te sturen, dat juist wel goed werkt. Weerstand naar iemand buiten je kan een richtingaanwijzer zijn voor projectie die je juist gevangen houdt…
3. Bel een vriendin op en vertel waar je je bevindt, welke struggle je hebt. In zeer moeilijke momenten heb ik ook wel eens gezegd: ‘Ik weet niet wat ik moet zeggen, ik wil ook niet bellen, maar ik WEET dat ik moet uitreiken. Dus dat doe ik.’ Vertrouw erop dat de ander, het universum, het proces mee werkt. Je hoeft niet te weten hoe het moet aflopen. Het is jouw taak om de moeite te doen om uit te reiken. That’s it. De rest merk je wel.
4. Vertel over je gevangen gevoel, je verlamming in een groep waar het veilig is. Er zijn verschillende online groepen waar hier ruimte voor is (PO Sisterhood is hier een voorbeeld van). Soms is het gek genoeg makkelijker om het online te vertellen dan in echt contact. Geeft niets. Het gaat om de intentie en om of je er vertrouwd voelt. En dat je uitreikt en je gehoord wordt.

Ruimte maken

In alle gevallen is het wezenlijk om met de ander te zijn MET WAT ER IS. Met wat er in jou leeft. Niet contact maken en doen alsof er niets aan de hand is en alles ‘goed’ gaat. Juist het ruimte maken voor dat wat je liever weg zou poetsen, geeft je de vrijheid weer in je kracht te komen.

De kerngedachte van Perfect Onvolmaakt is niet voor niets dit: “Als onvolmaaktheid je grootste kracht mag zijn, kan niets je nog weerhouden.”

Ik bedoel ermee: als het je lukt te includeren wat voor je gevoel je ‘zwakte’ is – dan kan die zwakte jou niet meer weerhouden of in de weg zitten.

Dus.

Tijd om lucht te geven aan de vernauwing!

In Contact

Mocht je meer willen weten of met me in CONTACT willen komen, dan ben je meer dan welkom. We kunnen elkaar bijvoorbeeld ontmoeten tijdens een Chemistry Call. Of je kijkt eerst eens de kat uit de boom..

Liefs, Leontine