Empathie is niet compleet als je jezelf vergeet

In dit blog wil ik het hebben over empathie. Ik groeide op in een gezin met veel problematiek. Hierdoor heb ik vanaf mijn kinderjaren veel uitdagingen gekend. Een lieve, maar beschadigde moeder en een vader die altijd opgewekt is en geen ruimte maakt voor verwerking van zijn pittige levenszaken. Een broer met zware epilepsie en een zusje dat destijds is geboren met lichamelijke ongemakken.

Met zo’n achtergrond is het niet heel verwonderlijk dat ik mijn empathisch vermogen flink heb kunnen ontwikkelen. Zo ver zelfs, dat ik in zowel mijn studies als mijn beroep heb gekozen voor het helpen van anderen.

Oprechte vragen

Ik ben 41 jaar, waarvan ik er inmiddels 23 werk. Recent heb ik op zakelijk vlak gekozen me weer meer te richten op het werken met groepen en wat minder op individuele trajecten. Als mensen het moeilijk of zwaar hebben dan gun ik die ander inzicht in haar/zijn problematiek. Ook gun ik die ander dat hij of zij de weg vindt naar oplossing en verlichting. Ik ken maar weinig mensen die in hun leven géén ernstige dingen hebben meegemaakt. Mijn empathische antennes staan altijd open en ik stel het liefst oprechte vragen. Mijn oma was haar hele leven Heilssoldaat en ik had veel bewondering voor haar empathie en haar warmte voor anderen.

Alleen op reis

Echter, niet zo heel lang geleden is er in mij een bewustwording gestart dat het enerzijds prettig is er voor anderen te zijn en mensen soms even weer op weg te helpen. Aan de andere kant heb ik al die jaren nimmer stilgestaan hoe ik empathie naar mezelf kan tonen. Een paar jaar geleden heb ik bewust gekozen om van tijd tot tijd een week, soms twee weken alleen op reis te gaan. Een eerste stap in aandacht voor mezelf creëren. Is het wel mijn taak om me steeds te “bemoeien” met het pad van de ander? Verstoor ik daarmee niet het tempo en proces van de ander? Waar ligt de grens?

Inmiddels heb ik besloten alleen nog maar op uitnodiging van de ander te sparren over iemands processen. Ook na een uitnodiging van de ander is er voor mezelf nu ruimte om te bepalen of ik zelf óók de behoefte heb om te sparren. Ik bespeur daarmee in mezelf een enorme bevrijding van een hele oude overtuiging/illusie : Je moet beschikbaar zijn voor anderen in nood!

Empathie voor de ander- èn voor jezelf

Natuurlijk zal ik op uitnodiging van anderen en vanuit empathie beschikbaar zijn, maar niet meer ten koste van mijn eigen behoeften. Het was ík die daar steeds van jongs af aan voor heb gekozen, uit angst om egoïstisch te zijn. Bang om anderen te zien lijden. Onmachtig vaak. Nu besef ik dat mijn empathisch vermogen moest groeien. Het mocht simpelweg groeien en zich ook beschikbaar stellen aan mijn eigen behoefte.

Een beetje ironisch is het tenslotte wel: denken dat je empathisch bent door anderen steeds te helpen maar niet inzien dat je helemaal niet empathisch naar jezelf bent.

Ben jij ook een helper, dienstverlener, redder? Neem deze lente eens de tijd om zelf te mogen bloeien.

Leading by example is zoveel krachtiger!