Hulp vragen is niet moeilijk

Onlangs ben ik tot de ontdekking gekomen dat om hulp vragen helemaal niet zo moeilijk is als ik mezelf tot voor kort deed geloven.

Voordat ik tot deze ontdekking kwam, was mijn eerste reactie bij stormachtig weer om me terug te trekken, om het zelf wel op te lossen. Om maar eens lekker een potje rondjes te gaan rennen in mijn eigen hoofd om vervolgens uitgeput neer te ploffen en door de bomen het bos niet meer te zien.

Ik loste het zèlf wel op. Hoe dan ook. Wat het probleem ook was. Ik had daar niemand voor nodig. Immers, als ik om hulp zou vragen, leverde ik daarmee niet meteen mijn zelfredzaamheid in? Gaf ik dan mijn onafhankelijkheid niet op?

Nee, natúúrlijk niet!

Hulp vragen is krachtig

Er is een periode geweest dat ik me bewust en voor langere tijd heb teruggetrokken en waarin ik minder moeite nam voor het contact met anderen. Dat was nodig, dat is een periode geweest waarin ik enorme stappen heb gezet in mijn eigen ontwikkeling. Ik kijk er met voldoening op terug.

Ik ben nog steeds graag alleen, maar nu maak ik weer meer ruimte voor quality time met de mensen om wie ik geef. Mensen voor wie ik graag iets doe. Ik vind het heel normaal als zij mij om hulp vragen en: inmiddels vind ik dat andersom ook.

Het is heel gewoon om af en toe te vragen of iemand je ergens bij kan helpen. Het getuigt zelfs van kracht! Van intelligentie. Je wéét namelijk hoe zinloos het is, dat rondjes rennen door je hoofd. Je weet ook dat je soms iemand nodig hebt om op te leunen en dus onderneem je actie. Nu hoef je je krachten niet allemaal te verspillen aan je eigen koppigheid, maar kun je constructief aan de slag. Helemaal niks zwaks aan. Het is sterk om te (durven) vragen.

Sharing is caring!

Waar kies je voor: de eenzame, zware weg, waarbij je iedereen ‘ontziet’ en je veel langer bezig bent om tot een oplossing te komen? Of doe je jezelf en de mensen die om je geven een plezier (want: iemand helpen is fijn!), vraag je hen om hulp en sta je ze toe een stukje van jouw last van je over te nemen? Het kan van alles zijn, grote vragen, kleine vragen, het maakt niet uit wat het is.

Als jij vraagt en je durft te accepteren wat je krijgt aangeboden, dan stroomt de energie. Let the healing begin. Er komt een moment dat jij de mensen die er nu voor jou zijn, kunt helpen en zo doen we allemaal iets voor elkaar. We weten gevoelsmatig heel goed waar de balans ligt. Bewaak die grens en toets deze ook bij de ander. Zo blijft het voor iedereen prettig.

“We all need a hug sometimes”

En zo is het. Want ook al vind ik het heerlijk om alleen te zijn, soms kan ik iets niet alleen. Dan kom ik ergens niet uit en zie ik door de bomen het bos niet meer. Dat maakt mij niet afhankelijk of zwak, dat maakt mij ècht.

Alles comes and goes in waves. Alles in dit leven. Niets blijft altijd hetzelfde. Hulp komt in evenveel vormen als dat er vragen zijn. Het kan een glimlach zijn, een goed gesprek, een warme maaltijd, een compliment. Het hoeft niet groots en meeslepend te zijn om te tellen. Soms is alles wat ik nodig heb een knuffel. Een èchte. Zo eentje die al je zorgen als sneeuw voor de zon doet verdwijnen. Al is het maar voor even.

Liefdevolle aandacht. Daar gaat het om. Daar worden wij àllemaal beter van. Probeer het zelf eens uit. Laat iemand vóór, als je in de rij bij de kassa staat. Glimlach naar een vreemde. Stop en maak een praatje. Het is misschien wel het mooiste cadeau dat we kunnen geven. Blijf dit doen en uiteindelijk komt het bij je terug.

De volgende keer dat iemand jou voor laat gaan in de rij bij de kassa, accepteer die hulp en bedank die persoon met je mooiste, warmste glimlach.