Wees je Ware Zelf

Herken je iets in het onderstaande?

“Help, mijn kind heeft ADHD / ADD / PDD-NOS / is hooggevoelig etc.” (Allemaal woorden om het kind in een hokje te stoppen.) “Wat nu? Moet ik er nu anders mee omgaan, moet ik strenger worden of juist niet?”

Of misschien ben jij (hoog-)gevoelig, heb je dit op latere leeftijd laten testen en weet je dat nu.. maar ja, wat nu?

Misschien was of herken jij het jonge kind, dat om welke reden dan ook, een rol op zich nam, die later zó goed gespeeld blijkt te zijn, dat je/het er niet meer los van lijkt te komen.

Het wegwuiven van pijn en verdriet, omdat je het zo graag ‘goed’ wil doen, je er voor iedereen wil zijn, en daardoor voor het gemak jezelf vergeet. Waardoor je bewust of onbewust slachtoffergedrag gaat vertonen.

Het goedpraten van bepaald gedrag, waardoor je niet meer kunt uitspreken wat je er eigenlijk van vindt, dus ga je mensen mijden.

Het gevoel hebben dat je in een verkeerde tijd, in een verkeerd gezin geboren bent.

Het zo op zoek zijn!

Is het de druk van de tijdgeest, of de druk die ons als kind en volwassenen opgelegd wordt, waardoor we braaf meelopen? Ik weet het niet, maar ik maak me wel eens zorgen. Ik maak me zorgen om het kind dat verplicht wordt om medicatie te slikken. Medicatie, die al die mooie gevoelens waar hij of zij mee kampt, onderdrukt zodat het kind makkelijker in de omgang wordt. Handelbaarder.

Is het de farmaceutische industrie die gespekt moet worden, of worden we als mens nog volgzamer gemaakt? De ouders, de onderwijzers, de hulpverleners die steeds meer regels opgelegd krijgen en zo door de bomen het kind niet meer zien. Ik kan er soms van wakker liggen! Niet te vaak, anders kan ik zelf niet meer functioneren, maar toch.

Wanneer zijn we als mens gestopt om echt te communiceren? En nog belangrijker: om te luisteren? Niet alleen naar de ander, maar vooral ook naar jezelf. Voelen, echt durven voelen…. en het dan uitspreken. Het klopt niet meer.

“Ik wil me niet meer zo voelen, maar weet niet hoe ik het kan veranderen.” Als allereerste moet je eerlijk zijn- eerlijk durven gaan kijken wanneer het allemaal begon. Wat ligt eraan ten grondslag? Waardoor kun of durf je niet meer  te verwoorden waar je behoefte aan hebt?

Het is tijd om jezelf weer te gaan zien en waarderen om wie je bent. Niet om wat je bent (geworden). Houd op met goed te praten, te accepteren dat iemand je in een hokje wil plaatsen. Leg jouw geluk niet in de handen van een ander. Dat is een te zware taak voor een ander en het is ook niet helemaal eerlijk. Zeker niet wanneer je zelf nog niet kunt zien en voelen wie jij werkelijk bent en wat je nodig hebt.

Wanneer je jouw ruimte groter durft te maken, je letterlijk vrij wil zijn en je daardoor geen verwachtingen meer hebt, dàn pas geef je de ander de ruimte om zich met je te verbinden. Dan is er zoveel ruimte om te delen, te luisteren en te geven, dan komt het vanuit je hart en dan klopt het.

Met een liefdevolle groet,

Hanneke.