Kinderen leren vragen wat ze willen

Vorig weekend moet toch echt wel één van mijn lievelings weekenden zijn geweest. Ik was dat weekend namelijk het hele weekend Tante Suus. Vrijdag kwam mijn nichtje Lana van 5 logeren en op zaterdag kwam mijn neefje Milan van 2. Wat was het een feestje!

Ik was dit weekend dus héél veel in de speeltuin en op de kinderboerderij en daar werd één ding echt enorm voor mij uitvergroot: wij volwassenen leren kinderen nauwelijks om te vragen wat ze willen.

(Kinderen die) vragen worden overgeslagen..?

Als een kind nog een baby is en niet kan praten, is het logisch dat een kind maar een kik hoeft te geven en dat wij vervolgens gaan onderzoeken of het een schone luier nodig heeft, een fles of een slaapje. Maar vorig weekend in de speeltuin was er één scenario dat zich keer op keer herhaalde:

Een kind dat allang kan praten maar dat bijvoorbeeld niet groot genoeg is om zelf op de wipkip te klimmen of een hekje te openen om een konijn te aaien. Of misschien de dop niet van de fles krijgt en vervolgens begint te piepen of huilen (overigens allemaal heel normaal voor kleine kids). In het overgrote deel van de gevallen kwam er vrijwel meteen een volwassene aansnellen om het voor het kind op te lossen, te regelen, te fixen.

Welke stap werd hier tot mijn verbazing keer op keer overgeslagen? Exact: dat het kind zelf vraagt om wat het nodig heeft! Al deze kinderen leren dat ze maar een kik hoeven te geven en dat er dan iemand komt aanrennen om hun probleem op te lossen.

Oei… Niet zo gek dus dat de meeste volwassenen nogal moeite hebben met (kwetsbaar) vragen om wat ze willen. Dan doen we hier als verzorgers ook nog een schepje bovenop door te zeggen: “kinderen die vragen worden overgeslagen!“… dat hebben we tenslotte zelf ook geleerd, toch?

Leren vragen wat we willen

Het lijkt misschien onschuldig maar ik ben ervan overtuigd dat dit een grote oorzaak is voor de vele vrouwen die mij mailen omdat ze in een burn-out zitten, een te groot verantwoordelijkheidsgevoel hebben of moeite hebben met vragen om wat ze zelf nodig hebben. Herkenbaar?

Als een kind zegt: “Ik heb dorst” betekent dat niet dat jij als ouder iets hoeft te doen. Als het zegt: “ik heb het koud/het lukt niet/ ik kan er niet bij” óók niet. Eén van de grootste cadeaus die je je kind kunt geven, is het te leren om ergens om te vragen door te reageren met: “Wil je soms iets vragen?”

Dan krijg je:

“Ik heb dorst. Mag ik iets drinken?”
“Ik kan er niet bij. Wil je me optillen?”
“Het lukt niet. Wil je me helpen?”

Mijn neefje is nog heel klein. Talloze keren kwam hij er niet zelf uit in de speeltuin en steeds vroeg ik hem: “Als Tante Suus je moet helpen, mag je het vragen he?”

En hij vroeg het steeds:

“Tante Suus melk?”
“Tante Suus optillen?”
“Tante Suus uit?”

En net zo vaak zei hij ook – als ik vroeg of ik hem moest helpen – “Nee, zelf doen”. Zo krijgt een kind supersnel zelfvertrouwen. Omdat hij de ruimte krijgt zijn eigen problemen op te lossen en om hulp te vragen als hij er niet uitkomt. Ik geloof er heilig in dat het één van de grootste cadeaus is die je een kind kunt geven.

No more ‘Mrs. Fix it’!

Terug naar ons, volwassen vrouwen. Wij hebben niet geleerd om te vragen wat we willen en we zijn gewend om te fixen. Om voortdurend problemen van anderen op te lossen, met alle gevolgen van dien. Maar hoe verander je die gewoonte?

Tip 1: Kijk waar kun jij vragen om wat je nodig hebt.

Koppel je gevoel altijd aan een “en wat ik wil”.

Voorbeeld: Als je zegt: “ik vind het niet leuk dat je steeds te laat komt” dan is dat onaf. Dat is stap 1: het uiten van je gevoelens. Het wil nog niet zeggen dat een ander daar automatisch iets mee kan of moet. Het is een half gesprek. Maar vaak stoppen we hier. Stap 2: geef vervolgens aan wat je wilt: “en wat ik wil is je vragen of je voortaan op tijd bij me wilt zijn”.

De uitkomst: Jij neemt helemaal verantwoordelijkheid voor je eigen behoeften. En de ander hoeft niet te raden wat jij nodig hebt. Je deelt 1) je gevoel en 2) je stelt de ander een concrete vraag. Reken maar dat die ander hier iets mee kan.

Tip 2: Kijk waar jij onnodig aan het fixen bent.

Als iemand zegt dat ‘ie ergens vastloopt, bied niet meteen ongevraagd je hulp/advies aan. Wat dan wel? Stel de magische vraag: “en wat zou je willen?”

Voorbeeld: Je collega geeft aan dat ze overloopt van het werk. Ga niet meteen zeggen: “weet je wat jij zou moeten doen?” en/of bied niet meteen aan om werk van haar over te nemen.  Reageer in plaats daarvan met: “Ik hoor je. En wat zou je willen?”

De uitkomst: Je legt de verantwoordelijkheid terug waar die hoort: bij de ander. En je nodigt de ander uit om echt in te tunen en te ontdekken wat hij/zij nodig heeft. Super waardevol.

Neem verantwoordelijkheid voor wat jij wilt.

Stel je eens voor hoe de wereld eruit zou zien als we dit allemaal meer gaan doen. Als we alle kinderen dit al heel jong gaan meegeven. We krijgen een wereld vol kids en volwassenen die weten wat ze willen. Die veel meer verbonden zijn met hun wensen en verlangens. Maar ook meer verbonden met de ander, omdat ze om hulp durven vragen.

We krijgen minder mensen met een burn-out, minder ruzies, minder echtscheidingen. Omdat we veel eerder vragen om wat we nodig hebben en we ons niet meer verantwoordelijk voelen voor alles en iedereen. Hoe geweldig is dat? Ik zal ook veel minder vrouwen krijgen die me mailen omdat ze niet goed weten wat ze écht willen. Want we weten het niet, omdat we zoveel bezig zijn met wat de ander wil.

Neem verantwoordelijkheid voor wat jij wilt. En spreek dit duidelijk uit. Vraag de ander echt om wat je wilt en nodig hebt. Het is geen teken van zwakte, het zijn juist de sterkste vrouwen die dit goed kunnen.

Mocht je blij zijn met deze tips, bedank kleine Milan dan maar! 😉 Hij was mijn grote inspiratiebron voor deze blog.