Maskers en heimwee

“Hoe kan dat nou, waarom vertel ik dat ik mij zo voel, als ik je eigenlijk niet kan vertellen hoe ik me voel?! Het gaat best wel goed met me, ik heb een fijne relatie, werk wat ik graag doe, leuke collegae en fijne vrienden en vriendinnen. Ik kan toch niet zomaar zeggen dat ik het gevoel heb dat ik iets mis, en eigenlijk ook niet eens uitleggen wat ik nou precies mis? Nou ja…. wel een vreemd verhaal, maar ik hoop dat jij mij begrijpt!”

Ja. Zeker begrijp ik je, ik heb zelf ook in deze groef gezeten. Hoewel een gesprek met hetzelfde onderwerp, nooit eenzelfde gesprek is en kan zijn moge duidelijk zijn, we zijn nu eenmaal allemaal anders. De kern van het verhaal is voor mij altijd wel hetzelfde.

Vanaf het moment dat we geboren worden, tot het moment dat wij onszelf voor het eerst deze vraag stellen, bewandelt ieder zijn/haar eigen weg. Het moment dat wij als dochter/zoon, broer of zus, vriend of vriendin ons eerste masker opzetten, bewust of onbewust is vaak bepalend voor de manier waarop we doorwandelen in het leven. Je hoeft geen slechte jeugd of schooltijd gehad te hebben, of vroeg gescheiden ouders al dan niet in harmonie, om een masker te kiezen. De reden is vaak ook niet duidelijk- bewust of onbewust, het maakt niet uit.

Wanneer je je makkelijk aanpast, gevoelig bent voor sfeer of een bepaalde rol op je neemt, zal je misschien meerdere maskers dragen op verschillende momenten, in verschillende situaties. Ben je dan persé ongelukkig? Nee, dat hoeft zeker niet, maar de verwarring is voor iedereen hetzelfde, waanneer je voor het eerst bovenstaande gevoelens ervaart. Je voelt je een beetje schuldig misschien: wat heb ik nou eigenlijk te klagen…?

Ik noem het: ‘heimwee‘. Heimwee naar het ontbrekende stukje in onszelf….. wie ben ik? Als dat een gevoel van bevestiging oproept, een “Oh,” of “Oh ja!”, dan gaan we verder kijken. We gaan de maskers bekijken en de gevoelens of gebeurtenissen die er aan ten grondslag liggen en dan nemen we een weloverwogen besluit, een besluit om de maskers af te zetten en niet meer te willen dragen.

Het zal in het begin voor wat verwarring zorgen, bij jezelf of in jouw omgeving: “Wat heeft die nou?!” Maar het is een mooie reis, niet altijd eenvoudig en er zullen momenten zijn dat je het op wil geven, wat zeur ik nou eigenlijk. Terug willen stappen in je comfortzone, het gaat toch gewoon goed met me, laat maar. En ook dat is goed.

De meesten zullen verder gaan en laag voor laag afpellen en loslaten om rustig aan te komen bij jezelf. Ooit hing er bij mij een sticker op de spiegel waarop stond: ‘Hoi, wat ben ik blij dat ik jou weer zie!’ Die eerste glimlach in de ochtend, neem je de rest van de dag met je mee.

En ja! ook bij mij zijn er nog momenten dat ik denk… misschien toch maar weer even die sticker op de spiegel plakken. Het leven gaat snel, soms te snel… Misschien is het jouw tijd om de sticker op de spiegel te plakken.

Ik wens je een hele mooie tijd.

Met een liefdevolle groet,

Hanneke.