Over leven

Deze keer kwam er maar één reactie op “Stel je vraag aan Hanneke. De gestelde vraag was echter zo persoonlijk, dat ik hem niet hier zal delen. Voor deze keer zal ik dit antwoord persoonlijk naar de vrager sturen.

Ik neem jullie dit keer mee naar twee momenten “achter de schermen”om het even zo te noemen. In januari kreeg ik twee opdrachten buiten de deur. Ik moest voor de eerste opdracht naar een school en voor de tweede opdracht naar een feest in één van de leukste winkels die ik ken. Bij beide opdrachten kwam het onderwerp ‘leven’ ter sprake.

We beginnen bij de school, een opdracht om 25 leerlingen en eventueel de leerkrachten een blik in hun toekomst te laten zien. Nu gebruik ik de tarot nooit om de toekomst te voorspellen, deze maken wij zelf, ieder dag opnieuw. Ik gebruik de tarot wèl voor een stuk inzicht en wat er zou mogen gebeuren.

De leerlingen hadden een themaweek achter de rug over het verleden en de dood, en mochten nu vragen stellen over hun toekomst. Voor deze ochtend heb ik hulp gevraagd aan twee mensen die mij zeer dierbaar zijn en die ik volkomen vertrouw op dit vlak, en zo gebeurde. Een hartelijk ontvangst en open sfeer, gemixt met een dosis gezonde spanning, was het eerste wat ons opviel. Mij werd gevraagd of ik mezelf van te voren aan de klas wilde voorstellen en in het kort kon vertellen wat wij nu precies doen en wat het inhoudt. 

Mijn toehoorders waren 25 jonge mensen rond de 18-19 jaar die allemaal op hun eigen manier worstelen met het/hun leven. Bijna aan het eind van mijn verhaal kwamen de woorden: “Hoe meer jullie je open stellen, des te meer wij mogen zien of horen.” Ik had de woorden nog niet uitgesproken of de gelederen werden gesloten: armen stevig voor de borst gekruist en de enkels over elkaar. Ook zakten ze allemaal nog wat verder onderuit op hun stoel.

Inwendig moest ik even grinniken, ik begreep het wel. Op deze leeftijd en met wat deze jongeren achter de rug hadden, was ‘open stellen’ allesbehalve vanzelfsprekend. Hoewel ze pas aan het begin van hun leven staan, hebben de meesten al meer meegemaakt als menig volwassene en hebben ze al heel veel teleurstellingen moeten verwerken. Zij zijn vooral aan het overleven. En een aantal van hen zelfs met veel tegenzin, dat was wel duidelijk.

Wàt een mooie ochtend werd het! Hard werken, met een lach en een traan, maar zo mooi om te zien dat we ze mochten “aanraken” en zij hun kwetsbaarheid durfden te laten zien. Mooie, soms heftige gesprekken, maar we hebben ze allemaal iets mogen meegeven. Het belangrijkste is dat ze weten dat ze er toe doen, hoe moeilijk het soms ook voor ze is om dit te geloven.

Een open blik en een vriendelijk gedag, namen we mee naar huis.

De tweede opdracht was tijdens een verjaardag, de dame in kwestie was 50 geworden en vierde dit met haar dochters en een groep vriendinnen.

Wat een heerlijk drukke en enthousiaste groep, de winkelmedewerkers hadden erg hun best gedaan om ze een heerlijke middag aan te bieden. Nieuwsgierig en open voor wat er kwam, en wat ik ze mocht vertellen. Heel anders, maar ook hier gingen we soms de diepte in, maar het kon en was goed zo.

Tijdens een praatje achteraf stelde één van de vrouwen mij de vraag: “Komt het nu omdat we een bepaalde leeftijd bereikt hebben, dat we meer uit het leven willen gaan halen, we meer de diepte in willen? De kinderen zijn bijna volwassen en sommigen al de deur uit, en het gaat goed met ze. Ik ben niet meer zo nodig denk ik. Wat wil ik nog bereiken? Eigenlijk wil ik best veel, maar ik weet niet precies wat- maar wel nog iets anders.”

Hier kon ik alleen een antwoord op geven uit eigen ervaring. Iets waar ik zelf ook even mee gestoeid heb. 

Wanneer we geboren worden, dan hebben we meteen een rol. We zijn iemands dochter/zoon, misschien ook direct iemands zus/broer. We worden dan leerling, student en werknemer, en misschien later ook nog werkgever. We zijn vriend of vriendin, partner, moeder of vader. We leven volgens een plan, of niet, en we zijn voor ieder datgene, of diegene, die de ander in ons ziet of van ons verlangt.

Was het mogelijk voor je, om jezelf te kunnen zijn en blijven? Of sta je nu op het punt dat je weer wilt ontdekken wie je (eens) was? Overleven, vol in het leven staan, alles er nog uit willen halen. Het zijn fases waar we als mens doorheen gaan, de een met meer struikelblokken, pijn of verdriet dan de ander. 

Jezelf willen en mogen zijn, jouw dromen waar mogen maken, er toe doen, veilig (mogen) zijn, geliefd zijn en gewenst zijn.

Leven….. daarin zijn we allemaal gelijk……

Met een liefdevolle groet,

Hanneke.