Zwemmen en mindfulness

Sinds enige tijd ga ik twee keer per week zwemmen. Eerst deed ik dit ’s morgens heel vroeg, maar omdat het dan zó druk is in het zwembad, heb ik besloten mijn tijd te verschuiven naar iets later op de ochtend. Wat een verademing! Nu zwem ik soms bijna helemaal in mijn eentje. Ik vind het heerlijk.

Bewust zwemmen

Ik zwem nu twee keer per week dertig baantjes in het 50-meter bad. Da’s anderhalve kilometer. Ik doe dit niet op tijd, maar ik zwem wèl stevig door. Het moet me wel moeite kosten. Ik voel al snel dat mijn lichaamstemperatuur stijgt (tijdens het zwemmen zweet je ook!), dat er ergens een spier gaat protesteren en ook dat mijn hoofd al snel aanvangt met een constante stroom aan kwetterend commentaar:

“…En dat is drie.. dit dus nog tien keer…”
“Hè! Kijk toch eens uit waar je zwemt! Ik ga niet nòg een keer aan de kant hoor.”
“Wéér water in mijn gezicht door die borstcrawl-held zonder techniek. Ga toch naar de borstcrawl-baan!”
“Wat ga ik langzaam. Ga ik langzaam? Ja, volgens mij wel. Of toch niet? Nee, die gaat langzamer.”
…enzovoort, enzovoort..

Dit duurt ongeveer vijf of zes baantjes, dit gekwetter. Een eindeloze stroom aan niet-constructief commentaar. Mijn hoofd moet altijd even inkomen. Even landen. Maar dan eindelijk, nadat alles is ‘gezegd’ en alle argumenten waarom ik nu niet zou moeten zwemmen zijn benoemd, wordt het stil.

Mijn lichaam glijdt haast moeiteloos door het water, ik geniet van de zon die door de ramen op het water schittert. Ik grinnik om een gedachte over dansende zonnestralen en ik geniet. Ik breng mijn aandacht bij mijn lichaam en voel wat het zwemmen met mij doet. Ik ben dankbaar voor dit lichaam en tevreden met mezelf. Hup, nog een baantje, en nog één en nòg één. Ik doe de schoolslag, de borstcrawl en ik gebruik een zwemplankje voor wat oefeningen. Ik zwem door en zie dat ik op een gegeven moment bijna alleen in het zwembad ben. Ik draai op mijn rug en doe de rugslag. Dit doe ik, zonder daarbij te spetteren. Op die manier voer ik de slag heel gecontroleerd en aandachtig uit.

Tijdens het zwemmen voel ik mijn hele lichaam. Ik maak bewust contact met mijn benen, mijn romp, mijn armen. Zak ik naar beneden? Core aanspannen en kont omhoog. Voer ik de beweging wel volledig uit met mijn armen en benen? Ik strek ze aan het einde van een slag nog eens extra uit. Zo ben ik bijna drie kwartier bezig met mezelf en als ik klaar ben voel ik een enorme voldoening.

Jon Kabat-Zinn definïeert mindfulness als volgt:

Mindfulness is het bewust aanwezig zijn in het huidige moment, zonder oordeel en de behoefte om daar iets aan te veranderen.

Je kunt dit op ieder gewenst moment oefenen: ben ik aanwezig in het hier en nu? Accepteer ik dit moment zoals het is? Wat ben ik nu eigenlijk aan het doen? Hoe voelt dit? Is wat ik voel, ok?  Misschien vind je dit leuk om ook eens bij jezelf na te gaan. Stel bijvoorbeeld deze vragen:

• Ben ik bewust aanwezig in dit moment?
• Kan ik dit moment ervaren zonder oordeel?
• Kan ik de situatie en mijn reactie daarop, los van elkaar zien?

Ik ben, zoals je leest, zeker geen mindfulness-guru. Maar ik ben wèl bewust van mijn mind full -ness. Dat gekwetter van mijn hoofd. Dat oordelende commentaar. Ik kan dat dus ook stoppen. Daarna ben ik aanwezig met liefdevolle aandacht. En daar word ik beter van.

Ik sluit mijn schrijven dit keer af met een all-time favoriete video van mij; The Great Bell Chant. Gesproken door Thich Nhat Hahn en chants door broeder Phap Niem. Ik luister deze regelmatig. Ik hoop dat jij er ook van geniet.

Prettig weekend.