Lief zijn voor jezelf gaat niet vanzelf

Afgelopen zomer ben ik voor het eerst een hele maand (jawel, 4 hele weken) op vakantie geweest. Met mijn mannen naar Umbrië en Portugal. Zon, bergen, zee, pasta’s met truffel, verse vis en heel veel slapen. Wat een luxe.

Die vakantie was nodig. Het jaar ervoor heb ik gemiddeld zo’n 80 uur per week gewerkt. Soms wat meer en soms wat minder. De versnelling stond standaard op standje 6. Het resultaat van je dromen najagen en maar blijven roepen dat het wel hard werken is, maar dat je er zoveel voor terug krijg.

Dat is ook zo. Ik heb van mijn passie mijn werk mogen maken en kan iedere dag doen wat ik wil. En ik wil veel, omdat mijn hoofd overstroomt van de ideeën. Ik kook dagelijks voor mijn blog, probeer producten uit, ga uit eten, ga op culinaire reizen, doe research, schrijf een boek en maak tussendoor ook nog even een eetkalender voor 2016. Dan heb ik nog een gezin met de twee liefste mannen die er zijn, een huishouden (waar is het uit-knopje als je dat nodig hebt?), familie en sociaal leven.

Er was nog niets, ik vergeet nu wat.

Oh ja, ik ben er nog.

Terug naar de bewuste vakantie. De eerste week stroomde mijn hoofd nog over en typte ik er in de bergen van Umbrië nog lustig op los. De laatste week in Portugal heb ik mijn laptop niet meer aangeraakt en heb ik meer uren geslapen dan ik normaal in een maand doe.

Ik kwam opgeladen en vol energie terug. Tenminste, dat dacht ik. De eerste maandag schakelde ik van de 1^e weer naar de 6^e versnelling en dat ging helemaal fout. ’s Middags plofte ik op de bank en de dagen erna ben ik er vrijwel niet meer vanaf gekomen.

Onbegrijpelijk vond ik het op dat moment. Hoe kun je nou in hemelsnaam zo moe zijn na zo’n heerlijke vakantie. Na een paar weken begon het me te dagen. Dat duurde wat lang, want als het om mezelf gaat, kan ik soms echt een plaat voor mijn kop hebben. Het was mijn lichaam dat me waarschuwde. Als je lange tijd zoveel van jezelf vergt, los je dat niet ‘even’ met een vakantie op. Je moet daar het hele jaar door een balans in proberen te vinden. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.

Mensen zoals ik vallen snel weer terug in hun eigen valkuil. Zo deed ik het na de vakantie nog een paar weken rustig aan, maar inmiddels leef ik weer ‘vol gas’. Maar toch probeer ik mijn rustmomenten te pakken. Zo typ ik dit nu op een maandag in mijn joggingbroek terwijl ik op de bank zit. En hier kom ik vandaag niet meer vanaf. Zeker niet na de afgelopen 2 dagen waarin we 27 recepten op de foto hebben gezet voor mijn boek. Verder maak ik een massage afspraak voor deze week en mijn personal training afspraak met Vanessa op woensdagochtend is heilig.

Lief zijn voor jezelf gaat niet altijd vanzelf. En de enige die je dat vertelt, ben je zelf.

Hoe is dat bij jullie. Gaan jullie ook maar door of plan je echt rustmomenten voor jezelf in? Laat het me weten in een reactie. Wie weet leer ik er zelf nog wat van, alle hulp is welkom!

Liefs, Francesca