De ware bestaat niet. Of toch wel?

Toen ik een jaar of 18 was dacht ik dat ik ‘later’ zou gaan trouwen en kinderen krijgen en huisvrouw zou worden. Ik had niet veel ambities in die tijd. Met mijn HAVO diploma op zak ging ik werken. Ik had geen idee wat ik wilde worden dus een studie kiezen was voor mij als zoeken naar een speld in een hooiberg.

Jarenlang werkte ik in de horeca. Van Italiaanse ijssalons tot cafés en van restaurants tot hotel tot discotheek. Ik verdiende geld als water, want met mijn lange haren en maatje 36 was de fooi in die tijd altijd top.

‘Iets met computers’

Na zo’n tien jaar vriendelijk glimlachen en heupwiegen vond ik het mooi geweest en werd het tijd dat ik mijn grijze massa aan het werk ging zetten. Computers intrigeerden mij destijds, alleen had ik er nog nooit een aangeraakt. Niet zo gek dus dat al mijn sollicitaties naar kantoorbanen tot teleurstelling leidden.

Vastberaden dat ik met computers wilde gaan werken, schreef ik me in voor een studie tot helpdeskmedewerker aan een school voor herintredende vrouwen in Den Haag. Als jongste en enige niet-moeder van de klas beleefde ik een superleuk schooljaar met de meiden, leerde hoe ik een computer moest assembleren en alles van Windows en Office en slaagde vervolgens met vlag en wimpel voor mijn opleiding.

Aandacht genoeg

Ambitiewise zat ik aardig in de lift – na een jaartje in de ICT gewerkt te hebben, besloot ik dat ik mijn carrière verder wilde gaan als zelfstandig ondernemer op dat gebied. Alleen op het gebied van de liefde wilde het nog niet zo lukken. Inmiddels wat vriendjes verder had ik De Ware nog steeds niet ontmoet. Tussen alle mannelijke ICT’ers viel ik goed op en had ik aan aandacht geen gebrek, maar ook daar kwam ik mijn liefje niet tegen.

Als kind van ouders die geboren zijn tijdens en/of vlak na de tweede wereldoorlog herken je dit vast wel: het was niet gauw goed. Het moest altijd beter. En met de kritische stem van mijn moeder in mijn achterhoofd viel er op iedere jongeman wel iets aan te merken.

Fijn gezinsleven

Toen brak het tijdperk van het internetdaten aan en uiteraard deed ook ik daar vrolijk aan mee. Ik had allerlei leuke, spannende en avontuurlijke dates. Na een tijdje ontstond met een van hen een relatie en raakte ik in verwachting, maar hij bleek allesbehalve mijn grote liefde te zijn. Na de geboorte van mijn dochter had ik een hele poos alleen maar aandacht voor haar. Ondertussen maakte ik een carrière switch naar de wereld van massagetherapie en richtte ik mijn eigen massagepraktijk op.

In die tijd ontmoette ik een man met wie ik gedurende vijf jaar een knipperlicht-lat-relatie had. Ik wilde zó graag een fijn gezinsleven, maar dat zat er niet in met hem. Steeds opnieuw stootte ik mijn neus. Ik ging ver voorbij aan mijn principes en verlangens en merkte dat ik steeds meer verharde in mijn gevoel en gedrag. Na vijf jaar was het eindelijk definitief klaar tussen ons.

Gelukkig zonder relatie

In het jaar dat volgde richtte ik mijn aandacht volledig op mezelf, mijn dochter en mijn praktijk. Ik werkte er hard aan om mezelf terug te vinden en weer in mijn kracht te komen. Langzaamaan voelde ik dat ik steeds lekkerder in mijn vel kwam te zitten en dat ik me weer happy voelde met mezelf. Het was gewoon goed zo: ik samen met mijn dochter – en inmiddels ook een hond. Ik legde me er bij neer en bedacht dat ik blijkbaar niet het type mens ben voor een relatie.

Natuurlijk keek ik af en toe nog naar leuke mannen – in de supermarkt bijvoorbeeld – die vervolgens al van een vrouw voorzien bleken te zijn. En aangezien ik door schade en schande eigenlijk niet meer geloofde in liefde voor het leven met die ene, had ik het hele relatiegebeuren gewoon losgelaten.

Totaal onverwachts

Tot ik een paar maanden geleden een afspraak had met een nieuwe cliënt. Hij belde aan en ik opende de deur. We keken elkaar aan en toen gebeurde er iets. Wow, wat een leuke man stond er ineens in mijn gang. Tijdens het gesprek voorafgaand aan de massage merkte ik dat ik hem zo in mij opnam dat de details van hetgeen hij vertelde aan me voorbij gingen, ik hoorde alleen de grote lijnen. Tijdens de massage voelde ik zoveel liefde stromen, van hem naar mij, ik wist niet wat me overkwam.

Een week later kwam hij voor een tweede massage. Toen voelde ik dat het wederzijds was. Zijn manier van kijken en praten, het kon niet missen. Vlak voor de kerst maakte hij een derde afspraak. Na de massage kletsten we honderduit alsof we al jaren bevriend waren. Maar geen van beiden durfden we een eerste stap te zetten om duidelijk te maken wat we voelden. Daarna hield ik het niet meer. ‘s Nachts deed ik nauwelijks een oog dicht en als ik sliep droomde ik over hem.

Stoute schoenen

De volgende dag stuurde ik hem een appje om te vragen hoe hij zich voelde na zijn massage. Vrijwel direct appte hij terug ‘Goed, heerlijk ontspannen, dat doe je goed’. Maar van beide kanten kwam ‘het hoge woord’ er niet uit.

Na dagen van dagdromen en verliefd voor me uitstaren heb ik tweede kerstdag uiteindelijk de stoute schoenen aangedaan en hem weer geappt. Dit keer liet ik duidelijk doorschemeren dat ik interesse in hem had. Tussen de gangen van het kerstdiner door appte hij mij terug, en na het dessert kwam zijn bekentenis: al vanaf de eerste keer dat we elkaar ontmoet hadden was ie helemaal weg van me.

De ware liefde bestaat dus toch! Alleen duurt het soms ‘iets langer’ voordat je hem treft!

Veel liefs,

Tatiana Burgers

Massagepraktijk Lichaamstaal